Zawarcie umowy przewozu stanowi czynność prawną, którą można dokonać osobiście lub też przez przedstawiciela. Umowa przewozu jest umową nieformalną i dochodzi ona do skutku w momencie złożenia przez strony umowy (tj. nadawcę i przewoźnika) zgodnych oświadczeń woli stron.
Z ust 2 art. 47 ustawy – Prawo przewozowe wynika domniemanie prawne, że osoba, która oddaje przewoźnikowi przesyłkę jest upoważniona do działania w imieniu nadawcy i przewoźnik nie jest już zobowiązany do weryfikacji, czy dana osoba, od której przyjmuje przesyłkę jest upoważniona do jej nadania. Nasuwa się jednak pytanie, do jakich konkretnie czynności taka osoba będzie umocowana? Otóż, z powyższego przepisu wynika, że skoro ustawodawca użył zwrotu „wszelkich czynności”, to umocowanie będzie dotyczyło zarówno czynności prawnych jak i faktycznych (np. składanie i przyjmowanie oświadczeń woli skutkujących zawarciem umowy przewozu, wystawienie listu przewozowego i wpisywanie do niego wszelkich danych oraz wskazówek w zakresie postępowania w przypadku wystąpienia przeszkód w przewozie, czynności ładunkowe, itp.).
Należy również zaznaczyć, że opisane wyżej domniemanie prawne, będzie miało zastosowanie, zarówno do osoby będącej pracownikiem nadawcy, jak również do osób, które w zakresie działania swego przedsiębiorstwa wykonują działalność transportową lub spedycyjną, z których to usług korzysta nadawca przesyłki.
Oczywiście powyższe domniemanie może zostać obalone, poprzez wykazanie przez nadawcę dowodu przeciwnego, czyli, faktu że że dana osoba oddająca przesyłkę przewoźnikowi (działająca rzekomo w imieniu i na rzecz nadawcy) w rzeczywistości nie była umocowana do działania w imieniu tego nadawcy przy zawarciu umowy przewozu.
Autor: legaltrans